اشعار

ای تـسـلای دلـم، در غـم بی‌مـادری‌ام            قصدِ رفتن بکنی، پشت سرت می‌بری‌ام
مثـلِ پـیـراهـن کعـبـه که عـزادار شده            بسـته‌ام زخـمِ تو را با گـرۀ روسری‌ام

من بمـیرم، نفـست هـمنـفـسِ درد شده            گـرمیِ زنـدگـی‌ مـا؛ بـدنت سـرد شده
ای بهـارِ منِ دلـخـسـته چرا پاییـزی؟!            چهرۀ زخمِ خزان خوردۀ تو زرد شده

لـرزه افـتاده به جانت، بـدنـم می‌لـرزد            آمـده زلـزلـۀ روضـه، تـنــم مـی‌لـرزد
دید، تا بستر پر خـونِ تو را، آه کـشید            وای، از خاطره‌هایش، حسنم می‌لرزد

روضۀ نو ننـویسید به دفتر، کافی‌ست            مقـتـلِ بازِ مرا روضۀ مـادر کافی‌ست
بعدِ سی سال، دلم بین در و دیوار است            تا بمیرم، بخدا میخ همان در کافی‌ست

آه، خورشید، غروبِ تو طلوع روضه‌ست            قامتِ خم شده‌ام مال رکوع روضه‌ست
بـایـد آمــادۀ غــم‌هـای جـدیـدی بـاشـم            لحظۀ رفتن تو تازه شروع روضه‌ست

آه، بابا چـقـدَر مـاتـم تو جـانـکاه است            بعد تو ذکر شب و روز لب من آه است
بین تقدیر من انگار، عزا حک شده است            تازه بعد از غم تو داغ حسن در راه است

وای، از همسرِ نامرد و نمکدان شکنش            وای، از خون دلش با جگرش در دهنش
وای، از فتنۀ یک پیرزن پست و حسود            تیرباران شدنش، خون تنش بر کـفنش

تازه بعد از حسنم نوبت داغی عظماست            نوبت آن همه روضه‌ست که در کرب‌و‌بلاست
غمِ مـادر،غـم بابا، و غـم سخت حسن            همه جمعند در آن داغ، که در عاشوراست

هُرم این داغ زیاد است، سرم می‌سوزد            «مرغ باغ ملکوتم» که پرم می‌سوزد
می‌رود بر سرِ نیـزه سر خونین کسی            و نظر می‌کند آنجا که حـرم می‌سوزد

تو دعا کن به عزادار، خـدا رحـم کند            بین یک لشکر خونخوار، خدا رحم کند
حق بده اینکه من از ترس به خود می‌لرزم            من و نامحرم و بازار؟!، خدا رحم کند

آقا نصیب من کن، چشمان تر شب قدر            لطفی کن و دوباره، من را بخر شب قدر

نفسم مرا زمین زد، شرمنـده‌ام شدم بد            حالا رسیده‌ام باز، بی‌بال و پر شب قدر

بـین هـمه گـداها، آقا بـبـین که هـسـتم            بیچاره و فقیر و، درمانده تر شب قدر

دیدی که در گناه و،غفلت گذشته عمرم            امـا زدی صدایم، بـار دگـر شب قـدر

بی‌سـر پـنـاه هـستـم، آقـا بـگـیر دسـتم            نگْذار که بمانم، در پشت در شب قدر

آقا بیا و بنْـویـس، روزیِ نـوکـرت را            اهل دعا و گریه، در هر سحر شب قدر

حتما نگـاه کرده، حیـدر به حـال زارم            چون آمدم بگیرم، قرآن به سر شب قدر

دلتـنگ و بیـقـرارم، باز الـتماس دارم            پائینِ پای ارباب، من را ببر شب قدر

ای مـقـصـد تـمـام دعـاهـای مـا بـیا            تـنـهـا دلـیـل دیــدۀ دریــای مـا بـیـا

جز تو کسی مراد شب قدر ما که نیست            ای آرزوی هـر شب احـیـای ما بیا

قرآن به سر گرفته‌ای و گریه میکنی            هرشب برای محشر و دنیای ما بیا

امروزهایمان هـمگی بی‌تو رفـته‌اند            ای غایب هـمیشه! به فـردای ما بیا

ما هجـر دیده‌ایم به فـریادمان برس            ما زخـم خـورده‌ایم مـداوای ما! بـیا

این چشم ها که لایـق دیـدار نیسـتند            یک شب ز روی لطف به رویای ما بیا

امشب اگر که زائر ایوان طلا شدی            روضه بخوان به صحن نجف جای ما بیا

بس نیست زمین خوردن این بنده پیاپی؟!            بس نیست شدم پیش تو شرمنده پیاپی؟!

کـم زیـر قـرارم نـزدم پـشـت سـر هـم            اما تـو به رویـم زده‌ای خـنـده پـیـاپـی

تو آنکه مرا سخـت در آغـوش گرفتی            من آنکه ز الـطاف تو دل کـنـده پیاپی

آن دست بُـود بـوسه گه خیـل ملک که            بـاشـد به در لطف تو کـوبـنـده پـیـاپی

شد زنـدگی ما به دو تا جـمله خلاصه            ما تـوبـه شکـسـتـیم تو بخـشـنده پیاپی

انگـار بنـا نیست که دلخـواه تو گـردم            مگـذار شوم خـوار و سرافکـنده پیاپی

با ذکـر «حسین» آمده‌ام دست بگـیری            بس نیست زمین خوردن این بنده پیاپی؟!

ستارۀ سحر از بین کهکـشان می‌رفت            و جان ز پیکـرۀ هفت آسمان می‌رفت

سحر زمان طلوع است از چه رو خورشید            غروب کرد در آن روز و نیمه جان می‌رفت؟

به خلق، راه خـدا را فـقـط نـشان میداد            ولی شبانه و تـنها و بی‌نـشان می‌رفت

اگرچه کوفه پُـر از گوش کَر شده اما            برای گـفـتن این آخـرین اذان می‌رفت

از آسمان نـرسـیـده به جـاش قـربـانی            ذبیح کوفه خودش سمت امتحان می‌رفت

شکـست پـایۀ اسـلام در هـمان لحـظه            که از دو پای ولی خـدا توان می‌رفت

نه بیـن مسجـد کوفه که بـین آن کوچه            تمام هستی حیدر همان زمان می‌رفت

غـزل تـمـام شـد و مـاجـرا تـمـام نـشـد            به سمت کـرببلا تازه داستان می‌رفت

یادش بخـیر شهـر و دیـاری که داشتم            بـاغ فـدک نه، بـاغ بـهـاری که داشـتم

بـا فـاطـمـه اسـیـر غـریـبی نـمـی‌شـدم            یـادش بخـیر دلـبـر و یـاری که داشتم

زهـرا یـگـانـه بـود و برایم قـرار بود            یادش بخـیـر تاب و قـراری که داشتم

آئــیــنـۀ جـــمـال خــداونــدگــار بــود            یـادش بـخـیـر آیــنـه داری کـه داشـتم

با این همه، میان همان کوچه‌های تنگ            بشکست آن غرور و عیاری که داشتم

دسـتـی پـلــیـد آمـد و بـا تــازیــانـه‌اش            از من گـرفت دار و نـداری که داشتم

بسکه رمـق ز فـاطـمه‌ام تـازیـانه برد            افـتاد روی خـاک، نـگـاری که داشـتم

پر زد پرستوی من و از آشیـانه رفت            من ماندم و همان دل زاری که داشتم

اشک من و حسین و حسن بود نیمه شب            شمع و چـراغ خاک مزاری که داشتم

ای چاه کوفه، فـاطمه را بی‌هـوا زدند            پیـش حسن میان هـمان کـوچه‌ها زدند

به چاه می‌رود آنکس که رفت از بیراه            علی است راه و شبم را علی است آری ماه

به چاه گفت و غمش را به سینۀ او ریخت            علی نداشت مگر یار دیگری جز چاه

علی نه گریه نه افسوس، یار می‌خواهد            ندید از من و امثـال ما به غـیـر از آه

چه بی‌حیاست کسی که بگوید از حیدر            ولی دروغ بـبـندد به حضرتش گهگاه

بگو که روزۀ باطـل گرفـته مردی که            دروغ بـسـتـه بـه قـول عـلـی ولـی اللّه

بگو به هر که نفـهـمـیـده بیعـت او را            غـدیـر را بشـنـاسد به عـادَ مَـن عـاداه

بر چشمهای مضطر من رحم کن مرو            منت گـذار بر سـرِ من رحـم کن مـرو

هرگز قـسـم به فـاطـمه بابا نخـورده‌ام            اینـبـار جـان مـادر من رحـم کن مـرو

خونِ سرت عزای من اما حنای توست            بر روضه‌های پرپر من رحم کن مرو

دست دعـا گـرفـتی و بی‌تـاب رفـتـنی            امن یجـیب مضطـر من رحم کن مرو

میترسم از جدایی و از سال شصت و یک            بر آن شهـید بی‌سـر من رحم کن مرو

ای وای من ز خنجر کُند و گلوی سرخ            بر حـنـجـر بـرادر من رحـم کن مـرو

می ترسم از غـروب دهـم دشت کربلا            بابای من به معجر من رحـم کن مرو

ای که از صورت خونین تو غم ریخته است            با تماشای تو یکـباره دلـم ریخته است

چـه بـه روز سـر تو آمـده آخــر بـابـا            سرت از ضربۀ شمشیر به هم ریخته است

دل محراب شكست از سر بشكستۀ تو            از همه بام و بَرِ شهر اَلَـم ریخته است

رنگ رخساره‌ات اینگونه حكایت كرده            تیغ بر جام سرت زهر ستم ریخته است

دخترت کاش بـمـیرد که نـبـیند هرگز            خون فرق تو قدم پشت قدم ریخته است

مـادرم آمـده بـالای سـرت با زحـمـت            اشک بر زخم تو با قامت خم ریخته است

من در این فرق دو تا دیده‌ام آن دم را كه            خون هجده گل من در پی هم ریخته است

کـربـلا زنـده شـده در نـظرم می‌بـیـنم            ترس دشمن که پس از صاحب علم ریخته است

تا که تـاراج کـنـد خـیـمـۀ طفـلانت را            قبل آتش زدنِ آن به حرم ریخته است

سخت بی‌معناست، بی‌معنا عبادت بی‌علی           پس نصیب کس نمی‌گردد شهادت بی‌علی

فرق چندانی ندارد خواندن و ناخواندنش           هر که میخواند نمازی با جماعت بی‌علی

آنکه با بغض علی مُرده جهنم جای اوست           پیش حق کی میشود مشمول رحمت بی‌علی

باید از باب عـلـی شد وارد راز و نـیاز           پس دعا هرگز نخواهد شد اجابت بی‌علی

حُبّ او ایمان، خدا را شکر من هستم مُحب           دیـن نـدارد ذرّه‌ای ولله قـیـمـت بی‌عـلـی

هست آنجا که علی باشد بهشت عاشقـان           فـرق با دوزخ ندارد باغ جـنّـت بی‌عـلی

از علی باید براتی در امان از نار داشت           رد نگردد از صراط آدم سلامت بی‌علی

در روایت دیـدم از معـصوم حتی انبـیاء           روز محشر کارشان افتد به زحمت بی‌علی

دلم دریـائی از غـم‌های بـسیار            غم غـربت، غـم داغ و غـم یار

من از روز ازل مـظلـوم بودم            ز حق خـویشـتن محـروم بودم

هم از اهـل مـدیـنـه ظـلـم دیدم            هم از این کوفیان طعـنه شنیدم

دلم سوزان بـسان آفـتـاب است            سلامم بین مردم بی‌جواب است

از آن روزی که بی‌زهرا شدم من            در این عالم تک وتنها شدم من

خدا داند که زهرا جان من بود            به درد بی‌کسی درمان من بود

ولی از او فقط یک شکوه دارم            به سینه غصه‌ای ناگـفـته دارم

تو که تـنهـائـیـم را دیـده بودی            مرا ایکاش با خود بُرده بودی

ز دنـیـا سوی جنّت رهـسـپارم            که تنها با اجل یک حرف دارم

اجل فارغ ز رنج و محـنتم کن            ز دیـدارمـغـیــره راحـتــم کـن

اگر زینب گـذارت کـوفه افـتاد            به بازار و میـان کـوچه افـتـاد

بدان معنای نام کوفه ننگ است            پذیرائیشان با خاک و سنگ است

بابا بمان که هـستی زینب فـدای تو            گـویـا نـوشـته‌اند شـهـادت برای تو

مـانـنـد روز آخـر مـادر شـدی پـدر            قالب تهی مکن که نـبـینم عـزای تو

گویا جواب کرده طبـیبت حسین را            مخفی کند ولی ز هـمه مجـتـبای تو

دارد عجیب این دل من شور می‌زند            این کاسه‌هـای شیر نبـاشد دوای تو

انـگـار اعـتـمـاد نـدارم به کـوفـیـان            گرچه نشـسـته‌اند یتـیـمـان بپـای تو

گه گاه می‌رسد خبری از نگاهـشان            عـهـد تـو را وفا نکـنـد بی‌وفـای تو
این شیر را بنوش ولی یا علی! بدان            کوفه دهـد جواب هـمه خـوبـیای تو

شـبهـا که آمدی به در خـانه‌های ما            آیـد تـلافی‌اش به سـرِ بـچـه‌هـای تو

بسپار خوب چهـره ما را بخاطرت            با زینـبت حساب شود مـاجـرای تو

حالا قـرار ما سرِ دروازه‌های شهر            سنگ است و اهل بیت تو و ابتلای تو

تا صبح گردِ بـسـترت آرام می‌پـرم            شاید بـمـانی در بَـرِ من سایـۀ سـرم

شد قـسـمتم دوباره پـرستـاریَت کنم            بابا بگویم و تو بگویی که دخترم…

شُکرِ خـدا که خـونِ سَرَت بنـد آمده            دیـدی چه کرد چـادر خـاکی مـادرم

فَـرقِ مـرا تو طـاقـتِ دیــدن نـداشـتـى            هِـجـده سَرِ بُـریـده بـبـیـنى چه می‌کُنى

اینجا همه به گـریۀ تو گـریه می‌کُـنـند            خَـنده به اَشک دیده ببـینى چه می‌کُنى

خون ریزد از شِکافِ سَرَم خونجگرشدى            جسمى به خون طپیده ببینى چه می‌کُنی

وقتى که می‌رسد، زِشَریعه، حُسین را            با قـامَـتـى خَـمـیـده بـبـینى چه می‌کُنى

من پیکرم به غـیـرِ سَرَم لطمه‌اى ندید            جسمى به خاک، دَریده ببینى چه می‌کُنی

طـفـلانِ در بِــدر بـه بــیـابـانِ کـربــلا            چون آهـوىِ رَمـیـده ببینى چه می‌کُنى

یک ضَربه زَد به فرقِ سرم راحتم نمود            تو قَـتلِ صبر، دیده؟ ببینى چه می‌کُنى

کوچه در کوچه دلم ریخته بر دور و برت            چقدر خون جگر میرود از فرق سرت
پیـش من راه برو بی‌کمکِ از حسنـین            باورم نیست چنان تا شده امشب کمرت

نـالـۀ سـوخـتـۀ فـزت و رب الـکـعـبـه            پرده برداشته از راز دل خون جگرت

چشمت از ضربه شمشیر چه کم سو شده است            مثل مادر شده دیگر به خدا چـشم تَرَت
پنجـه بر شانـۀ دیـوار نکـش راه بـرو            پهلوی زخمیِ یاس است مگر در نظرت؟
مجـتـبی بـاز عـصای دگـری گـردیـده            خوب در کار عصا تجربه دارد پسرت
حتم دارم که در آن لحظۀ تیغ و محراب            آتش و داغی مسمار شده جـلـوه گرت

ندارد قـلـبـش آرام و شکـیـبـی            به لب دارد عجب أمن یجـیـبی

چه کردی با دل پُـر درد مولا            غریبی، ای غریبی، ای غریبی

******************

غمش هر دیده را خونبار می‌کرد            اگر یاد از در و دیوار می‌کرد

بـراى خـاطـر زخـم دلـش بود            که با نان و نمک افطار می‌کرد

******************

اسیر رنج و غربت بود یک عمر            دلش لبریز حسرت بود یک عمر

على حاجت‌روا شد امشب ای تیغ            که بی‌تاب شهادت بود یک عمر

******************

دل عـالـم از انـدوهـت لـبـالـب            نگـاهـی کن به بی‌تـابـی زینب

تمام شهر دلـتـنگ است مـولا!            بخوان مولای یا مولای امشب

بس‌که خون گشت ز نامردی مردم جگرش           بود زخم جگرش سخت‌تر از زخم سرش

اوست مظلوم که تا لحظۀ جان دادن بود           استخوان در گلو و خار به چشمان ترش

نخل‌ها اشک فـشـانـدند به اشک شب او           چـاه‌هـا نـالـه کـشـیـدنـد بـه آه سـحــرش

از شبی که گُل نیلوفری‌اش خفت به گِل           نه مدیـنـه، همه جا بود سـیه در نظـرش

خود شهید و پدرِ هـشت شهید است علی           عجـبـا یک پـدر و این همه داغ پـسرش

گـاه، چـون شـمع برای بـشـریت شد آب           گاه، پروانه‌صفت سوخته شد بال و پرش

اوست مظلوم‌ترین رهبر و می‌باید خواند           از حسین و حسن و فـاطمه مظـلوم‌ترش

به خداوند قسم، سخت‌تر از زخـم جـبین           داغ زهراست که تا حشر بود بر جگرش

عمر بی‌فـاطمه جان دادن او بود که بود           فاطمه هم سپهـش هم زرهش هم سپرش

نخل «میثم» همه دم سبز که تا سبزه بود           روید از اشک علی بر همه خرمای تَرش

بگـیر ای مرگ عالم را در آغوش            که از فرق علی خون میزند جوش

متاب ای مه متاب ای مه که امشب            چراغ عـمـر مولا گـشـته خـاموش

به جـز سجّـاده و محـراب خـونـین            به هر جا بنـگـرم باشد سیـه پـوش

در و دیـوار مـسـجـد را مـشـوئـیـد            مـبـادا تا شود این خـون فـرامـوش

چه سان بـاور کنم مرگ عـلـی را            گــمانـم بـاز مـولا رفـتـه از هـوش

سـزای آن همه خـوبـی هـمـین بود            که خون در سجده ریزد از سر و روش

کجـا رفـت آن که رنـج عـالـمی را            چو قـوت مستـمـندان بُرد بر دوش

صــــدای واعــلـــیـــا وا عــلـــیـــا            رسد امشب ز هر ویـرانه بر گوش

چـو اطـفـال یـتــیـم کـوفـه (مـیـثـم)            گـرفـتـه زانـوی مــاتـم در آغـوش

مسجد، خموش و شهر پر از اشک بی‌صداست            ای چاه خون گرفتۀ کوفه علی کجاست؟

ای نخل‌ها که سر به گریبان کشیده‌اید            امشب شب غـریبی و تـنهایی شماست

دل‌هـا تـمـام، خـیـمـۀ آتـش گـرفـتـه‌اند            صحرای کوفه شام غریبان کربلاست

امشب علی به باغ جنان پیش فاطمه است            اما دل شـکـسـتۀ او در خـرابـه‌هـاست

سجاده بی‌امام و زمین‌ لاله‌گون ز خون            مسجد غریب مانده و محراب، بی‌دعاست

باید گلاب ریخت پس از دفن، روی قبر            امشب گلاب قبر علی اشک مجتباست

تو از برای خـلق جهان سوختی علی!            اما هزار حیف که دنیا تو را نخواست

ای چاه کوفه اشک علی را چه می‌کنی            دانی چقدر قیمت این دُر پُـر بهـاست؟

باید به گـریه گـفت: عـلی حـامی بـشر            باید به خون نوشت: علی کشتۀ خداست

هر لحظه در عزای علی تا قیام حشر            «میثم» هزار بار اگر جان دهد رواست

مُستَجِیرٌ بِکُم... سلام آقا، ناجی انبیا علی‌جانم          مهبط الوحی، معدن الرحمة، یا أخَ المصطفیٰ علی‌جانم

مستم و حالت طرب دارم، میل بوسیدن عنب دارم          لائذٌ عائذٌ... به لب دارم، أنتَ کهفُ الوریٰ علی‌جانم

با دلی پر گناه آمده‌ام، باز هم رو سیاه آمده‌ام          به امید پناه آمده‌ام، مَن أتٰکُـم نَجیٰ علی‌جانم

عصمة المؤمنین امین الله، شاه اهل یقین امین الله          آبروی زمین امین الله، آبروی دعا علی‌جانم

مدح تو بر لسان جبریل است، بین تورات بین انجیل است          بین قرآن سخن به تفصیل است از تو یا مرتضی علی‌جانم

گرچه آلوده‌ام ولی گفتم، در نجف بی‌معطلی گفتم          صد و ده بار یاعلی گفتم، ذکر مشکل گشا علی‌جانم

جلوۀ پنج تن شما هستی، قل هواللهِ من شما هستی          اولین بت شکن شما هستی، قاتلُ الأشقیا علی‌جانم

ای نمایانگر مسیر از چاه، بی‌تو هر بنده می‌شود گمراه          نقطۀ تحت باء بسم الله، زوج خیرالنسا علی‌جانم

شاکرم در دلم تو را دارم، بین آب و گلم تو را دارم          گرچه من سائلم تو را دارم، همنشین گدا علی‌جانم

لالم از گـفـتن ثنای شما، پدر و مادرم فدای شما          هر چه دارم همه برای شما، لَكَ روحی فِدا علی‌جانم

هادیِ راه سر به راهم کن، تو فقط لحظه‌ای نگاهم کن          برده‌ات می‌شوم سیاهم کن، همدم برده‌ها علی‌جانم

به قلم میخورم قسم،به کتاب،سائلت را نمی‌کنی تو جواب          تَرْزُقُ مَنْ تَشَا بِغَیْرِ حِساب، تَرْزُقُ مَنْ تَشا علی‌جانم